Symfonie nr. 5 in c‑mineur

Misschien wel de beroemdste vier noten uit de klassieke muziek – ta ta ta taaa! – lanceren de compacte en krachtige vijfde symfonie van Beethoven, voor het eerst opgevoerd in Wenen in 1808. Het gerucht was dat de componist het motief aan zijn biograaf omschreef als het onvermijdelijke lot. Het is duidelijk hoorbaar waarom, met de glorieuze finale die eindigt in een sterrenregen in C groot (het werk is vooral in c klein). De ideeën in de Vijfde gaan echter een stuk verder dan dat. De Franse Revolutie had flink wat indruk gemaakt op de 18-jarige componist, te horen in zijn boodschap over vrijheid en verwijzingen naar een revolutionair lijflied, in een symfonie die aanvankelijk bedoeld was als een opvolger van zijn derde, de 'Eroica'-symfonie. De muziek van de Vijfde neemt ons mee op een onstuimige rit, met de spanning van het eerste deel Allegro con brio, die in een langzamer deel overgaat naar een ogenschijnlijk zorgeloze gemoedstoestand. Het derde deel Scherzo bouwt opnieuw spanning op, voordat een van de aangrijpendste en meest mysterieuze overgangsstukken ooit ons meevoert naar de finale. Daarin gaan de remmen los met de revolutionaire instrumentatie van de contrafagot, trombone en piccolo, die allemaal een unieke kleur toevoegen. Zelfs een middelmatige uitvoering voert je hartslag flink op, een geweldige uitvoering blaast je volledig omver.