Harp

De geschiedenis van de harp voert terug tot het primitieve Egypte. Daarmee is het een van de oudste instrumenten ter wereld. De harp speelt een rol in Griekse mythologie, het christendom en vele folktradities. Het woord ‘harp’ heeft een Germaanse oorsprong en betekent ‘tokkelen’, naar de wijze waarop de speler dat etherische geluid produceert. Er zijn veel soorten, maar de moderne concertharp onderscheidt zich door pedalen die, door de toonhoogte van sommige snaren te veranderen, een breder scala aan noten toestaan. Een concertharp bestaat uit drie onderdelen: een hals, een klankkast en maximaal 47 snaren. Harpisten produceren noten met hun vingers. Twee van de meest gebruikelijke speeltechnieken zijn arpeggio − noten achter elkaar spelen − en glissando, waarbij de handen langs de snaren strijken. Sébastien Erard patenteerde dit technologisch geavanceerde instrument in 1810, toen de harp een essentieel onderdeel van orkesten begon te worden. Het instrument verwierf ook een sleutelrol in de orkest- en kamermuziek van Ravel en Debussy, die beiden het potentieel toonden aan de harpmakers van die tijd, zoals Pleyel en Erard.