Le Sacre du printemps

Stravinsky’s derde ballet, Le Sacre du printemps, bevat een kracht die ook vandaag de dag nog prikkelend is. Tijdens de première in 1913 veroorzaakte het ballet een beroemde rel. Het zou heidense rituelen in prehistorisch Rusland uitbeelden. Le Sacre du printemps vergt een van de grootste orkesten voor een ballet, en het publiek was die eerste avond ook van streek door de ingrijpende dissonantie in de muziek, die veelal percussief wordt gebruikt. Maar de echte reden voor de rel was de radicaal vernieuwende choreografie van de legendarische Vaslav Nijinski. In tegenstelling tot het gebruik om het lichaam gracieus en licht te maken (iets waar Nijinski als danser in uitblonk), maakte hij zijn dansers zwaarvoetig en ongemakkelijk, met naar binnen gedraaide voeten en tegen het lichaam gedrukte ellebogen. De storm brak los zodra het doek opging. Vervolgens gingen studenten in de zaal met rijkere bezoekers op de vuist om het moderne ballet te verdedigen. Stravinsky’s muziek werd grotendeels niet gehoord. Pas een jaar later werd het goed ontvangen in de eerste concertuitvoering, eveneens gedirigeerd door Pierre Monteux.