Bernard Herrmann

Bernard Herrmann is een naam die synoniem staat voor filmmuziek. Weinig momenten zijn zo iconisch en revolutionair als de douchescène in het Bates Motel in Alfred Hitchcocks Psycho; Herrmann's gillende violen zijn onlosmakelijk verbonden aan het doorgedraaide effect van de scène. Hoewel hij bekendstond als een vernieuwer die muziek componeerde voor zo’n 50 films, wees Herrmann de titel van filmcomponist af en beschouwde hij zichzelf eerder als een neoromanticus. Herrmann werd geboren in 1911 in New York. Hij groeide muzikaal gezien op met luisteren naar de platencollectie van zijn vader en concerten in Carnegie Hall. In 1934 nam CBS Radio Herrmann in dienst als componist, arrangeur en dirigent. Een van de radioprogramma’s die hij van muziek voorzag was The Mercury Theatre on the Air. Toen de onconventionele regisseur daarvan, Orson Welles, een filmcarrière begon, vroeg die Herrmann om de muziek te componeren. Jaren na zijn werk aan Welles’ Citizen Kane werd Herrmann door Hitchcock gerekruteerd om de muziek te schrijven voor The Trouble with Harry. Dit leidde tot een van de grootste samenwerkingen tussen regisseur en componist, met als hoogtepunten Vertigo en North by Northwest. Hoewel zijn soundtracks zijn muziek voor de concertzaal en het podium overschaduwen, is zijn weelderige opera uit 1951, Wuthering Heights, zeker het ontdekken waard, met op zichzelf staande aria’s als ‘I Have Dreamt’. Herrmann overleed in 1975, een dag na het voltooien van de soundtrack voor Taxi Driver van Martin Scorsese.