Gabriel Fauré

Oprechtheid, helderheid en perfecte expressie waren de waarden waarnaar Gabriel Fauré streefde. Toen hij werd geboren waren Berlioz, Schumann en Chopin de grote componisten van het moment, terwijl aan het eind van zijn leven Arnold Schönberg zijn radicale aanpak liet horen. Het creatieve leven van Fauré viel ook samen met de Frans-Duitse Oorlog (1870-1871) en de Eerste Wereldoorlog (1914-1918), plus de ontwrichtende gevolgen daarvan. De in 1845 te Pamiers geboren Fauré studeerde aan de kerkmuziekschool van Louis Niedermeyer in Parijs. Later was hij als koordirigent en organist verbonden aan de Parijse kerken Saint-Sulpice en La Madeleine, waar hij begon met schrijven aan Requiem, zijn populairste werk. Zijn pianomuziek, waaronder dertien nocturnes en dertien barcarolles, weerspiegelt zijn ontwikkeling: van charmante salonmuziek naar de complexiteit en harmonische dichtheid van het latere werk. Dat zijn stijl alsmaar intenser werd kan te maken hebben gehad met zijn toenemende doofheid. De opera Pénélope (1913) ontving gemengde reacties, maar zijn liederen waren geliefd door Maurice Ravel en groeiden uit tot een hoeksteen van het Franse kunstlied (mélodie). Zijn kamermuziek, uiteenlopend van duosonates tot smeulende pianokwartetten en pianokwintetten, kenmerkt zich door de kosmopolitische, verfijnde en soepele toon. Fauré’s introspectieve en duistere Strijkkwartet bleek zijn zwanenzang te zijn. Hij voltooide het vlak voor zijn overlijden in 1924.