Christoph Eschenbach

Het verhaal van pianist en componist Christoph Eschenbach (1940) leest als een film: als vierjarige wees doolde hij rond in vluchtelingenkampen in Duitsland in oorlogstijd, om uiteindelijk te worden gered door een nicht van zijn moeder die de introverte en getraumatiseerde jongen piano leerde spelen. Die lessen zouden zijn leven verder bepalen, vooral nadat hij in 1965 het prestigieuze Concours international de piano Clara Haskil won. Een reeks van uitstekende opnamen volgde, met daarop onder meer werken van Mozart, Beethoven en Schubert. Daarop demonstreerde Eschenbach dat hij graag zijn eigen interpretaties gaf, wat ertoe leidde dat hij een veelgevraagd pianist werd in het internationale circuit. Tegelijkertijd ontwikkelde hij zijn vaardigheden als dirigent en ging hij in de leer bij George Szell en Herbert von Karajan. In 1978 werd Eschenbach muziekdirecteur van de Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz en nam hij de leiding bij het Tonhalle-Orchester Zürich (1982-86), het Houston Symphony Orchestra (1988-99), het Orchestre de Paris (2000-10), het Philadelphia Orchestra (2003-08) en het National Symphony Orchestra in Washington D.C. (2010-17). Eschenbachs dirigeerstijl − impulsief en intens, met frequente tempowisselingen − zorgde vaak voor verdeelde meningen onder luisteraars, vooral in Philadelphia, waar niet alle muzikanten zich konden vinden in de invalshoeken van de Duitser. Dankzij een vaste schare liefhebbers kostte hem dat nooit de kop; met zijn passie voor muziek bleef Eschenbach een groot publiek boeien en ontroeren.