Berliner Philharmoniker

Wie lijstjes tegenkomt waarin de beste orkesten ter wereld worden opgesomd, stuit geheid op het Berliner Philharmoniker. Het Berlijnse orkest werd in 1882 opgericht en begon bescheiden met concerten in een openluchtrestaurant. De lat werd al snel hoger gelegd en nadat het orkest in 1913 een uitvoering van Beethovens Symphonie nr. 5 opnam met dirigent Arthur Nikisch, groeide de bekendheid van het orkest wereldwijd. Nikisch werd in 1922 opgevolgd door visionair Wilhelm Furtwängler, die een voorkeur had voor intense, soms haast apocalyptische uitvoeringen. De compromissen die werden gesloten om in nazi-Duitsland door te kunnen spelen zijn altijd controversieel gebleven, maar het orkest overleefde en bleef na de oorlog kwaliteit leveren. Dat gebeurde met dirigent Herbert von Karajans 33-jarige periode aan het roer, die commerciële successen boekte – in de concertzalen én met talloze opnames – met krachtige, dromerige en altijd haarfijne uitvoeringen. Daarmee maakte Von Karajan het lastig voor zijn opvolgers aan zijn nalatenschap te tippen, maar Claudio Abbado, Simon Rattle en Kirill Petrenko zorgden er niettemin voor dat het kwaliteitsstempel en de relevantie van het orkest bewaakt werden door verder te kijken dan alleen de Oostenrijks-Duitse klassiekers. Nog een opvallende innovatieve stap was het openen van de Digital Concert Hall in 2009, waarop het archief van het orkest in beeld en geluid toegankelijk is gemaakt. Hiermee werd de internationale naamsbekendheid verder bestendigd.