Arnold Schoenberg

Arnold Schönberg (1874-1951) was een van de invloedrijkste componisten uit de 20e eeuw. Hij wordt beschouwd als de architect van de dodecafonie, een twaalftoonstechniek waarin elke noot in de chromatische toonladder gelijkwaardig wordt verdeeld. Maar in zijn vroege werk omarmde hij juist Duitse romantiek, zoals in zijn tweede strijkkwartet (1908) waarin hij brak met de traditionele tonaliteit. In 1912 liet hij dit volgen met zijn klassieker Pierrot lunaire, een experimentele cyclus met fluit, klarinet, viool, cello, spreekstem en piano, een bezetting die een standaard bezetting zou vormen als kamerensemble. In de vroege jaren 20 had hij het serialisme volledig omarmd, waarbij hij gebruik maakte van de concepten van 12 tonen van Josef Matthias Hauer. Hij maakte de techniek salonfähig in de Tweede Weense School, waartoe ook Alban Berg en Anton Webern behoorden. In 1926 begon hij als leraar op de Prussische kunstacademie in Berlijn, waar hij bleef componeren. De opkomst van het Nazisme zorgde ervoor dat Schönberg naar de Verenigde Staten verhuisde, waar hij werkte als leraar op het USC en USCLA en doorging als componist tot in de late jaren 40.