Glenn Gould

Glenn Goulds subtiele uitvoering van de Goldbergvariaties (1956) werd onbedoeld zijn cruciaalste werk. De eerste maten van Bachs zacht meanderende ‘Aria’ zijn uitgehouwen in de grafzerk bij de laatste rustplaats van de Canadese pianist. De in 1932 te Toronto geboren Gould kreeg veel lof na zijn eerste opname van de Goldbergvariaties. Hoewel hij vooral bekendstaat om zijn uitvoeringen van werk van Bach en Beethoven, legde Gould zich ook toe op vertolkingen en opnames van onder meer Schönberg, Mozart en de Engelse virginalisten. Van die laatste groep was Orlando Gibbons zijn favoriet. Dat hij zoveel albums uitbracht heeft er deels mee te maken dat Gould op zijn 31e stopte met optreden. Tot aan zijn dood in 1982 gaf hij de voorkeur aan opnemen in de studio, waar hij meer controle had dan op het podium. Zijn weerzin om in het openbaar te spelen, plus de eigenzinnige rituelen die hij uitvoerde voordat hij daadwerkelijk aan een concert begon, leidden tot zijn imago als zonderling. Zo wilde hij liever spelen vanuit zijn eigen, nogal lage stoel (die nu in het museum Library and Archives Canada staat) en droeg hij, ongeacht de weersomstandigheden, handschoenen om zijn handen te beschermen. Daarnaast lanceerde hij alter ego's als Sir Nigel Twitt-Thornwaite en Theodore Slutz, wier satirisch commentaar de gevestigde orde zowel amuseerde als verbijsterde. Maar de waarschijnlijk grootste gril die hij bij optredens etaleerde was dat hij regelmatig mee neuriede en meezong met de muziek. Die eigenschap was voor luisteraars zowel vertederend als afleidend.