Franz Schmidt

De reputatie van Franz Schmidt is aanzienlijk afgenomen in de decennia na zijn dood in 1939. Dat komt deels door zijn relatief conservatieve en onmodieuze postromantische stijl, en deels door het feit dat de nazi’s zijn werk bejubelden. Schmidt werd geboren in Oostenrijk-Hongarije in 1874, groeide op in een muzikaal gezin en studeerde aan het conservatorium in Wenen. Gedurende Schmidts vroege jaren in de stad waren Anton Bruckner en Gustav Mahler, twee belangrijke voorbeelden van hem, zijn mentoren. Schmidts toewijding aan tonaliteit en beproefde symfonische vormen plaatste hem het duidelijkst in de lijn van Bruckner. Zijn beklijvendste werken omvatten de lyrische en complexe Symfonie nr. 4 uit 1933, bedoeld als een elegie (klaagzang) voor zijn dochter die kort na de geboorte van haar kind overleed, en het stormachtige oratorium Das Buch mit sieben Siegeln, geïnspireerd door het bijbelboek Openbaring van Johannes. Het oratorium werd door nazi-Duitsland gevierd als een idiomatisch werk van Germaanse muziek. Het regime prees Schmidt als modelcomponist van de nieuw geannexeerde Oostenrijkse staat. Schmidt overleed een jaar na de première.