Max Bruch

Max Bruch bleef standvastig vasthouden aan de traditionele compositiestructuren, in een tijd dat de muzikale wereld om hem heen leek af te zien van de conventionele tonaliteit. Zijn laatste voltooide werk, het betoverende Strijkoctet (1920), is net zo melodisch stralend, onbeschaamd tonaal en expressief verleidelijk als het gevierde Vioolconcert nr. 1 (1865–67) dat hij meer dan een halve eeuw eerder had gecomponeerd. Bruch werd in 1838 in Keulen geboren in een muzikaal gezin en kreeg zijn eerste muziekonderwijs van zijn moeder. De lessen van Ferdinand Hillerbrachten hem de klassieke waarden van goede smaak, expressieve kracht van beknoptheid en structurele precisie bij, die de rest van zijn composities zouden ondersteunen. Na het succes van Symfonie nr. 1 (zijn eerste van drie symfonieën) raakte Bruch bevriend met een andere traditionalist: Brahms. Het contact met de Spaanse violist Pablo de Sarasate inspireerde Vioolconcert nr. 2 en Schottische Fantasie (1880), hoewel de beste muziek van Bruch hoogstwaarschijnlijk schuilgaat in zijn koorwerken Odysseus (1872) en Arminius (1877). Met zijn overlijden in 1920 kwam het gouden tijdperk van de Duitse romantiek in feite ten einde.