Sir William Walton

De Engelse romantische stijl van Walton had ook een radicale kant, waarin hij ritmes uit het jazztijdperk en allerlei andere genres verwerkte. William Walton werd geboren in 1902 in Oldham in Lancashire, waar zijn vader koordirigent en muziekleraar was. In 1912 kreeg Walton een studiebeurs voor zijn studie aan de Christ Church Cathedral in Oxford, en toen hij 16 was ging hij naar Christ Church College. Daar ontmoette hij de familie Sitwell, die onder de indruk was van Waltons vroege talent. Daarom nodigden ze hem uit bij hen te komen wonen in Londen. De weemoedige Façade (1922-26) van de jonge componist, waarin hij de gedichten van Edith Sitwell gebruikte, bevatte ingenieuze parodieën op verschillende dans- en muziekstijlen. Dat lyrische aspect, waarin de invloeden van Elgar en Sibelius te horen zijn, was prominent aanwezig in de concerten voor altviool (1929) en viool (1939). In het koorwerk Belshazzar's Feast (1931) was vooral het ritme de drijvende kracht, net als in de Symfonie nr. 1 (1935) en de kroningsmars Crown Imperial (1937). Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte Walton partituren voor patriottische films − onder meer het op Shakespeare gebaseerde Henry V (1944), met Laurence Olivier in de hoofdrol. In 1948 verhuisde Walton naar het Italiaanse eiland Ischia, waar de mediterrane warmte kleur gaf aan zijn avondvullende opera Troilus and Cressida (1954) en zijn Celloconcert (1956). Hoewel zijn werktempo in de jaren voor zijn dood in 1983 afnam, produceerde hij nog laat in zijn leven prachtwerken zoals het orkestrale Capriccio (1968) en Façade 2 (1977).