Franz Liszt

Franz Liszts leven bleek vreemder dan romantische fictie en net zo kleurrijk. Hij werd in 1811 geboren in Hongarije, toen onderdeel van het multi-etnische keizerrijk Oostenrijk, en was al in zijn kindertijd een virtuoos pianist. Voortgestuwd door zijn zwieigheid, verbluffende technische beheersing en de demonische intensiteit van zijn spel, verwierf hij tijdens zijn tours door Europa veel fans. De dichter Heinrich Heine sprak van ‘Lisztomania’. Liszt veranderde met zijn technische vuurwerk populaire operamelodieën in pronkstukken voor de piano. Ook componeerde hij werken, zoals Grandes études de Paganini en Études d’exécution transcendante, waar het publiek en collega-pianisten niet uitgesproken over raakten. Liszt verwekte drie kinderen bij zijn minnares, de gravin Marie d'Agoult, en vormde een duurzame relatie met zijn tweede grote liefde, prinses Carolyne zu Sayn-Wittgenstein, terwijl hij zich periodiek tot religie wendde om te ontsnappen aan aardse genoegens. In 1847 stopte hij met optreden en vestigde hij zich in Weimar, waar hij het hoforkest tot sterrenstatus verhief en aan de wieg stond van het symfonische gedicht. Toen hij in de jaren 1860 in Rome woonde, nam de voormalige wilde man van de muziek sacrale opdrachten aan en onderstreepte hij zijn diepe geloof met twee visionaire oratoria: Die Legende von der heiligen Elisabeth en Christus. Zijn late pianostukken, waaronder Nuages gris en Bagatelle sans tonalité, waren voorbodes van Debussy’s impressionisme en de aanstaande revolutie van muzikaal modernisme.